1.
Altıncısı: Nurun şagirdlərindən bəzilərinin Nurlardan fövqəladə iman dəlillərini və sarsılmaz, aynəl-yakin ulum-u imaniyyəni görüb istifadə etdiklərindən, bu biçarə tərcüməçisinə bir cür təşviq, təbrik, təqdir və təşəkkür növündə həddən artıq hüsnü zənnlə ifrat mədh etmələriylə məni günahkar göstərənə deyirəm:

Mən aciz, zəif, qürbətdə, mənfi, yarım ümmi, əleyhimdə təbliğat ilə xalqı məndən ürkütmək haləti içində Quranın dərmanlarından, imanı və qüdsi həqiqətlərindən dərdlərimə tam dərman olaraq özümə tapdığım zaman, bu millətə və bu vətən övladlarına da tam bir dərman olacağına qərara gəldiyim üçün, o qiymətli həqiqətləri qələmə aldım. Xəttimin çox nöqsanlı olmasından köməkçilərə daha çox möhtac ikən, inayəti İlahiyyə mənə sadiq, xas, mətin köməkçiləri verdi.

Əlbəttə, mən onların hüsnü zənnlərini və səmimi mədhlərini tamamilə rədd etmək və xatirlərini təqdirlə qırmaq, o Quran xəzinəsindən alınan Nurlara bir xəyanət, ədavət hökmünə keçər, o almaz qələmli və qəhrəman ürəkli müavinləri qaçıracaq deyə, onların adi, müflis şəxsimə qarşı mədhü sənalarını, əsl mal sahibi, bir mənəvi Quran möcüzəsinə olan Nur Risaləsinə, xas şagirdlərinin şəxsiyyəti gücünə çevirirdim.

“Mənə həddimdən yüz dərəcə çox hissə verirsiniz” deyə bir cəhətdə xatirlərini qırırdım. Görəsən, heç bir qanun, uzaq duran və razı olmayan bir adamı başqalarının onu mədh etməsiylə günahkar edərmi ki, qanun adına hərəkət edən rəsmi məmur məni günahkar edir?

Həm nəşr… ardı... →