HÖRMƏTLİ ADNAN OKTARIN ƏNFAL SURƏSİNDƏN AYƏ ŞƏRHLƏRİ
(Ənfal surəsi, 5)
Rəbbin səni bu minvalla haqq-ədalət uğrunda Bədrə getmək üçün evindən çıxartdı. Halbuki bu, möminlərdən bir dəstənin xoşuna gəlmirdi.
Niyə? Qorxur. Niyə? Ailəsini-uşağını düşünür, işini gücünü düşünür. Ölüm gəlib çatmadığı üçün bir rahatlıq var üstündə. Ölüm yaxasına yapışsa elə etməz. Ölümü uzaq görür. Ən çox uşaq, ailə, gələr. Allah bir şeydən razı deyilsə, bu, cəhənnəm mənasına gəlir. Peyğəmbər (s.ə.v) evdən çıxır, onun övladı yoxdur? O da bir insan, o da yorulur, o da yuxusuz qalır. O da çıxır, sən niyə çıxmırsan? Peyğəmbər bu, insan. Və “Sənin nurundan yaratdım dünyanı” deyir Allah. Bu qədər sevir, “Sevgilim” deyir. Sən kimsən çıxmırsan? Özünü müqayisə et.
(Ənfal surəsi, 6)
Haqq bəlli olduqdan sonra belə onun barəsində səninlə mübahisə edirdilər, sanki gözləri baxa-baxa ölümə sürüklənirdilər.
Bax, peyğəmbər ilə mübahisə edirlər. Allah “Sevgilim” deyir. “Sənin nurundan kainatı yaratdım” deyir, ulul əzm peyğəmbər, son peyğəmbər, seçkin peyğəmbər. Hər hansı bir insan oradakı; peyğəmbərə ağıl verir. “Bir bildiyi vardır” desənə, “Vəhylə hərəkət edir” desənə. “Allah qəlbinə vəhy edir” desənə. Ağıl verir.“sanki özləri, göz görə-görə ölümə sürüklənirlərmiş kimi, səninlə haqq mövzusunda mübahisə edirdilər.”O qədər azğın və o qədər tərs bir üslub ilə mübahisə edirlərki. Nur Peyğəmbər (s.ə.v)-ə etdiklərinə baxın. İddia da çox qəribə,“ölümə sürüklənirlərmiş kimi”. “səninlə haqq mövzusunda mübahisə edirdilər.”Bir də dayanmırlar, həmişə.
