Günümüzün ən öndə gələn və ən doqmatik darvinistlərindən biri olan Richard Dawkins, “eqoist gen” (the selfish gene) tezisiylə tanınır. Dawkinsin eyni adlı kitabında açıqladığı bu iddiası, xülasəylə, genlərin özlərini çoxaltmağı hədəfləyən eqoist varlıqlar olduğu, bunun üçün orqanizmləri istifadə etdikləri və bu yolla “təkamül” təmin edildiyi fərziyyəsinə əsaslanır.
Heç bir elmi dəlili olmayan bir ssenaridən ibarət olan “eqoist gen” tezisinin səhvi indiyə qədər təkamül nəzəriyyəsini tənqid edən Michael J. Behe, Lee Spetner, Phillip E. Johnson, Michael Denton kimi bir çox elm adamı tərəfindən detallarıyla açıqlandı. Bu nəzəriyyəyə endirilən yeni bir zərbə isə, “New Scientist” jurnalının 28 iyun 2003-cü il tarixli sayında nəşr olunan “Selfish Gene Revisited” (Eqoist Gen Yenidən Nəzərdən keçirilir) başlıqlı məqalə idi.
“New Scientist”, təkamülçü nəşr olmasına qarşı, kərtənkələlər üzərində edilən bir sıra müşahidənin Dawkinsin eqoist gen tezisiylə ziddiyyət təşkil etdiyini belə açıqlayırdı:
Kiçik bir kərtənkələnin cütləşmə davranışı təkamül nəzəriyyəsinin mərkəzi dayağına meydan oxuyur. Heyvanların niyə əməkdaşlıq etdiklərinə gətirilən ən yaxşı şərhlərdən biri, özlərinə yaxın olan fərdlərə kömək etdikləridir və bu da “qohumluq seleksiyası” olaraq bilinər. Amma, bu erkək kərtənkələlərlə digər erkək kərtənkələlər arasında həmrəylik vardır, halbuki, qohumluqları yoxdur.
“New Scientist”i təkamül nəzəriyyəsinin günümüzdəki ən məşhur tezislərindən biri olan “eqoist gen” hekayəsini çürüdən bu gerçəyi qəbul etdiyi və dürüst şəkildə şərh etdiyi üçün təbrik edirik. Diləyirik jurnal, eyni obyektivliyi təkamül nəzəriyyəsinin digər iddialarını sorğulamaqda da göstərər. Və beləcə, nəzəriyyənin heç bir elmi dəlili olmadığını gerçəyini “etiraf” edə bilər.