Rəsulullah əfəndimiz bir gün səhabələrindən belə soruşdu; Allah ona salat və salam etsin:
“SİZƏ BİR ŞƏHƏR İZAH EDƏCƏYƏM. ONUN VƏZİYYƏTİ BELƏDİR: BİR TƏRƏFİ DƏNİZƏ AÇILMIŞ, BİR TƏRƏFİ DƏ QURUDA.
ARANIZDA BELƏ BİR ŞƏHƏRİ GÖRƏN, BİLƏN, EŞİDƏN VARMI?”
Belə dedilər:
Elə bir yerin olduğunu eşitmişik. O YER, BAXIMLI BİR YER OLMALIDIR. İndi dağılıb getdimi görəsən!
Bundan sonra belə buyurdu:
“… İshaqoğulları ilə yetmiş min adam o şəhərə gələcək; GƏLƏCƏKLƏRİ BU ŞƏHƏR, KONSTANTİNAPOLDUR. O ŞƏHƏRİ, BU ORDU ALAR.
ONU ALARKƏN; NƏ QILINC İSTİFADƏ EDƏRLƏR, NƏ OX, NƏ DƏ BAŞQA BİR SİLAH… ÖZLƏRİNƏ QARŞI DAYANANLARI ZİKRLƏR (YƏNİ: SÖZÜ TÖVHİD OXUYARAQ) YUYARLAR, PƏRİŞAN EDƏRLƏR. BELƏ Kİ: HƏMİŞƏ BİR AĞIZDAN TƏKBİR GƏTİRƏRLƏR; ƏVVƏL: LA İLAHƏ İLLƏLLAH DEYƏRLƏR, SONDA İSƏ: ALLAHU ƏKBƏR DEYƏRLƏR… BUNDAN SONRA, O ŞƏHƏRİN DƏNİZ YANI DÜŞMƏYƏ BAŞLAR. EYNİ TƏHLİLİ (YƏNİ TÖVHİD SÖZÜNÜ TƏKRARLAYARLAR) VƏ TƏKBİRİ BİR DAHA OXUYARLAR; QALAN YANI DA TAMAMİLƏ DÜŞƏR. O SƏSİ EŞİDƏNLƏR ÇƏKİNİN Kİ : QİYAMƏT QOPUR. BU VƏZİYYƏTDƏ O ŞƏHƏR, NECƏ DÜŞMƏSİN; NECƏ YIXILMASIN. ÜÇÜNCÜ DƏFƏ YENƏ UCA HAQQI XATIRLAMAĞA BAŞLARLAR; ŞƏHƏR TAMAMİLƏ AÇILAR, İÇƏRİ GİRƏRLƏR.
(Məhəmmədiyə Kitabı, Yazıcıoğlu Məhəmməd, səh. 442-443)
